“จอม” นักกีฬาหมากล้อม ดีกรีเหรียญทองกีฬานักเรียน และเหรียญทองแดง ประเภทบุคคลชาย
นายอนพัทย์ ปาณฑะผลิน ชื่อเล่น “จอม” ชั้นปีที่ 1 สาขาวิชาวิศวกรรมเครื่องกล คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ (มจพ.) เป็นนักกีฬาหมากล้อม มีดีกรีเหรียญทอง สมัยกีฬานักเรียน และเหรียญทองแดง ประเภทบุคคลชาย การแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัย ครั้งที่ 48 ดอกจานบ้านเชียงเกมส์ จังหวัดอุดรธานี เมื่อวันที่21 – 30 มกราคม 2566 บุคลิกและนิสัยส่วนตัวผมจะค่อนข้างเป็นคนเงียบ ไม่ค่อยยิ้ม (จะยิ้มเฉพาะกับคนรู้จัก) ไม่ค่อยพูด วางตัว แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนๆ ผมจะเป็นคนร่าเริง คุยสนุกสนาน การเรียนผมจะชอบด้านวิศวกรรม ชอบการคำนวณ และสนใจในอาชีพวิศวกรครับ
“จอม” บอกว่า ความสนใจเล่นหมากล้อมของผม “เริ่มจากครอบครัวในสมัยนั้นเปิดให้เช่าพื้นที่ และมีผู้เช่าเปิดธุรกิจเป็นครูสอนกีฬาหมากกระดาน เมื่อมีโอกาสผมจึงไปเป็นลูกศิษย์และเรียนหมากล้อม” ได้ลองเล่นและฝึกฝน ความชำนาญมาเรื่อยๆ จนได้มีโอกาสลงสนามการแข่งขัน และคว้ารางวัลชนะเลิศ อันดับ 1 สมัยเป็นนักเรียนมัธยมปีที่ 1 ในความคิดของผม กีฬาหมากล้อมเป็นกีฬาที่ฝึกการใช้ความคิด การวางแผน มีความอดทน เพราะเป้าหมายหรือกฏในการเล่นหมากล้อมคือ การครองพื้นที่ให้ได้มากกว่าฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายที่ครองพื้นที่ได้มากกว่าจะเป็นฝ่ายชนะ การเล่นหมากล้อมไม่ใช่แค่การกินหมากของคู่ต่อสู้ ต้องล้อมพื้นที่ได้มากกว่าอีกฝ่ายด้วย ใครล้อมพื้นที่ได้มากกว่าคือฝ่ายชนะเช่นกัน
ส่วนด้านการเรียนนั้น ผมเลือกสอบที่ มจพ. โดยสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนเตรียมวิศวกรรมศาสตร์ไทย-เยอรมัน เพราะผมจบชั้นประกาศนียบัตรวิชาชีพ ชั้นปีที่ 3 (ปวช.) จึงมาสมัครเรียนต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ มจพ. ในโควตาเรียนดี โดยการติดตามข่าวในมหาวิทยาลัยตลอด ด้วยความคุ้นเคยและชอบสิ่งแวดล้อม มจพ. ตั้งแต่เรียนโรงเรียนเตรียมวิศวกรรมศาสตร์ จึงไม่ยากในการตัดสินใจเรียนต่อที่คณะวิศวกรรมศาตร์ทันที “ผม” คิดว่าการเรียนเป็นเรื่องแต่ละบุคคลว่าจะตั้งเป้าหมายให้มีผลการเรียน และต้องการเกรดในระดับไหน แล้วมีทิศทางและความมุ่งมั่นไปให้ได้ เช่น เมื่อเรียนด้านวิศวกรรมแต่ละวิชามีความยาก ง่ายต่างกัน ถ้าวิชาที่ไม่เก่ง-ไม่เข้าใจ ต้องใช้เวลาในการศึกษาและใช้ความพยายามมากขึ้น
การใช้ชีวิตที่มหาลัยผมเองก็ไม่ต้องปรับตัวมาก เพราะเคยเรียนโรงเรียนเตรียมวิศวะฯ มาก่อน จึงคุ้นกับสภาพแวดล้อมในมหาวิทยาลัยเป็นอย่างดี การแข่งกีฬาเหรียญทองกีฬานักเรียน แล้วได้เหรียญทองแดง กีฬามหาวิทยาลัย เป็นผลงานที่น่าจดจำ เป็นการแข่งขันที่เกินความคาดหวังของผมจริงๆ แต่การประสบความสำเร็จในครั้งนั้น ผมอยากจะบอกว่า “มาไกลมาก” เป็นประสบการณ์ที่ดีในรั้วมหาวิทยาลัยและตนเอง
สำหรับการเรียนมหาวิทยาลัยย่อมมีความแตกต่างจากการเรียนโรงเรียนเตรียมวิศวะฯ ของตนเอง เพราะสามารถจัดการเวลาได้สมดุล มีประสิทธิภาพเพราะมีเวลาที่ใช้ในการอ่านหนังสือมากขึ้น เป็นประโยชน์ในเรื่องเรียน ส่วนความประทับใจก้จะมีต่อกลุ่มเพื่อน ๆ ตั้งแต่ตอนที่เรียนโรงเรียนเตรียมวิศวะฯ และปัจจุบันยังเรียนอยู่ในระดับปริญญาตรี คณะวิศวกรรมศาตร์ มจพ. ด้วยกันซึ่งก็มีความสนิทสนมกัน คอยช่วยเหลือสนับสนุนด้านการเรียนซึ่งกันและกันตลอด รวมถึงสภาพทางสังคมในรั้ว มจพ. เป็นสังคมที่ดีให้ความรู้ และมิตรภาพเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทั้งที่คณะ และชมรมกีฬาหมากล้อม ท้ายสุด “จอม” อนาคตวิศวกร ให้ข้อคิดว่า “ถ้าหวังอะไรไว้แค่ไหน ก็ต้องซ้อม ฝึกฝนมากเท่านั้น ต้องพยามยามไขว่คว้าไปให้ถึง” เป็นความมุ่งมั่นตั้งใจที่ทำให้ประสบความสำเร็จ ทั้งในด้านเรียน และกีฬาหมากล้อม
ิิprkmutnb
